ἐπήβολος

Αρχαία ελληνικά (grc)

Πτώση	Ενικός		Πληθυντικός
Ονομαστική	ὁ, ἡ ἐπήβολος	τὸ ἐπήβολον	οἱ, αἱ ἐπήβολοι	τὰ ἐπήβολα
Γενική	τοῦ, τῆς ἐπηβόλου	τοῦ ἐπηβόλου	τῶν ἐπηβόλων	τῶν ἐπηβόλων
Δοτική	τῷ, τῇ ἐπηβόλῳ	τῷ ἐπηβόλῳ	τοῖς, ταῖς ἐπηβόλοις	τοῖς ἐπηβόλοις
Αιτιατική	τὸν, τὴν ἐπήβολον	τὸ ἐπήβολον	τοὺς, τὰς ἐπηβόλους	τὰ ἐπήβολα
Κλητική	ἐπήβολε	ἐπήβολον	ἐπήβολοι	ἐπήβολα
Πτώσεις			Δυικός
Ονομαστική-Αιτιατική-Κλητική			ἐπηβόλω
Γενική-Δοτική			ἐπηβόλοιν

ἐπήβολος < ἐπ- (ἐπί) + -βολος (< βάλλω). Το -η-, κατά τον νόμο της συνθετικής έκτασης (όπως και κατήκοος, ἐπημοιβός)[1]

ἐπήβολος, -ος, -ον

→ και δείτε τη λέξη ἐπιβάλλω

ἐπήβολος - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
ἐπήβολος - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.

Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek. [Ετυμολογικό λεξικό της ελληνικής γλώσσας] (στα αγγλικά) με την αρωγή του Lucien van Beek. Leiden: Brill. Τόμοι 1‑2.

This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.