ἐναύω

ἐναύω < → λείπει η ετυμολογία

ἐναύω

1. δίνω φωτιά

   ※ 5ος πκε αιώνας  ⌘ Ἡρόδοτος, Ἱστορίαι, 7 (Πολύμνια), 231.1

   οὔτε οἱ πῦρ οὐδεὶς ἔναυε Σπαρτιητέων οὔτε διελέγετο, ὄνειδός τε εἶχε ὁ τρέσας Ἀριστόδημος καλεόμενος.

   κανένας Σπαρτιάτης δεν του έδινε ν᾽ ανάψει απ᾽ τη φωτιά του ούτε κουβέντιαζε μαζί του· και τον ακολουθούσε ο εμπαιγμός καθώς του έβγαλαν τ᾽ όνομα «Αριστόδημος ο Κιοτής».

   Μετάφραση (1993): Ηλίας Σπυρόπουλος. Αθήνα:Γκοβόστης @greek‑language.gr

2. ανάβω φωτιά σε κάποιον
3. (στη μέση φωνή) (για ποιητές) αντλώ έμπνευση

   ※  3ος πκε αιώνας Καλλίμαχος ο Κυρηναίος, Ίαμβοι, στίχ. 335 (στίχοι 334-335) @archive.org @scaife.perseus

   Ἔφεσον ὅθεν πῦρ οἱ τὰ μέτρα μέλλοντες | τὰ χωλὰ τίκτειν μὴ μαθῶς ἐναύονται.

4. (στη μέση φωνή) παίρνω φωτιά
5. (στη μέση φωνή) (μεταφορικά) παίρνω κάτι με μετάδοση
6. ομιλώ, κραυγάζω
7. ικετεύω

• → λείπει η κλίση

• ἐναύω - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐναύω - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.