δύσμηνις

Αρχαία ελληνικά (grc)
ελληνιστική κοινή (αρχαία κλίση)
δε μαρτυρείται δυϊκός αριθμός
→ γένη αρσενικό & θηλυκό ουδέτερο
↓ πτώσεις       ενικός      
δυσμηνῐδ-
ονομαστική ὁ/ἡ δύσμηνῐς τὸ δύσμηνῐ
      γενική τοῦ/τῆς δυσμήνῐδος τοῦ δυσμήνῐδος
      δοτική τῷ/τῇ δυσμήνῐδῐ τῷ δυσμήνῐδῐ
    αιτιατική τὸν/τὴν δύσμηνιν τὸ δύσμηνῐ
     κλητική ὦ! δύσμηνῐς 
ή δύσμηνῐ*		 δύσμηνῐ
↓ πτώσεις   πληθυντικός  
ονομαστική οἱ/αἱ δυσμήνῐδες τὰ δυσμήνῐδᾰ
      γενική τῶν δυσμηνῐ́δων τῶν δυσμηνῐ́δων
      δοτική τοῖς/ταῖς δύσμηνῐσῐ(ν) τοῖς δύσμηνῐσῐ(ν)
    αιτιατική τοὺς/τὰς δυσμήνῐδᾰς τὰ δυσμήνῐδᾰ
     κλητική ὦ! δυσμήνῐδες δυσμήνιδᾰ
    δυϊκός  
ονομ-αιτ-κλ τὼ δυσμήνῐδε τὼ δυσμήνῐδε
      γεν-δοτ τοῖν δυσμηνῐ́δοιν τοῖν δυσμηνῐ́δοιν
* Κατά τη Γραμματική του Smyth, §292, η κλητική ενικού χωρίς το -ς
3η κλίση, Κατηγορία 'εὔελπις' όπως «εὔελπις» - Παράρτημα:Επίθετα & Μετοχές

Ετυμολογία

δύσμηνις < δύσ- + μηνις (μῆνις)

Επίθετο

δύσμηνις, -ις, -ι

Πηγές
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.