ὄντως

ὄντως < από τη γενική της λέξης ὄν, του ουσιαστικού < ὄν, το ουδέτερο της μετοχής ενεστώτα του ρήματος εἰμί (είμαι) ή ίσως και απ' ευθείας από τη γενική του ουδετέρου της μετοχής προτού αυτό ουσιαστικοποιηθεί

ὄντως

1. πράγματι

   τὰ ὄντως ἀγαθά

   ὅ γε ὄντως φιλομαθής

2. συχνά με τη μετοχή για επίταση του νοήματος

   ὄντως ὤν : πράγματι υπάρχει

   ὄντως τε καὶ ἀληθῶς συχνά σε αντιδιαστολή προς το ὡς ἔπος εἰπεῖν (που λέει ο λόγος)

• τῶ ὄντι, τωόντι ή και τώντις