ἐμπίνω

ἐμπίνω < (ἐν-) ἐμ- + πίνω

ἐμπίνω

1. πίνω, ρουφάω, καταπίνω
2. (για αίμα) πίνω λαίμαργα

   ※ 5ος πκε αιώνας  ⌘ Ἡρόδοτος, Ἱστορίαι, 4 (Μελπομένη), 64.1

   τὰ δ᾽ ἐς πόλεμον ἔχοντα ὧδέ σφι διάκειται· ἐπεὰν τὸν πρῶτον ἄνδρα καταβάλῃ ἀνὴρ Σκύθης, τοῦ αἵματος ἐμπίνει·

   Τώρα, τα πολεμικά τους έθιμα διαμορφώθηκαν με τον εξής τρόπο: όταν Σκύθης πολεμιστής σκοτώσει τον πρώτο εχθρό, ρουφά το αίμα του·

   Μετάφραση (1992): Ηλίας Σπυρόπουλος. Αθήνα:Γκοβόστης @greek‑language.gr

3. μεθάω, πίνω

   ※  5ος/4ος πκε αιώνας ⌘ Ἀριστοφάνης, Εἰρήνη, στίχ. 1156 (1155-1156)

   χἄμα τῆς αὐτῆς ὁδοῦ Χαρινάδην τις βωσάτω, | ὡς ἂν ἐμπίῃ μεθ᾽ ἡμῶν,

   και του Χαρινάδη πες του —δρόμος σου είναι— νά ᾽ρθει εδώ, | για να πιει μ᾽ εμάς μια στάλα,

   Μετάφραση (1967): Θρασύβουλος Σταύρου, Αθήνα: Τυποβιβλιοτεχνική @greek‑language.gr

   ※  1ος/2ος κε αιώνας ⌘ Πλούταρχος, Ἠθικά Συμποσιακῶν προβλημάτων βιβλία, 3.3.1 @scaife.perseus

   ὅταν οὖν ἐμπίνωσιν, εἰκὸς ἀναλαμβάνεσθαι τὸν οἶνον, τοῦ σώματος σπογγώδους διὰ τὸν αὐχμὸν ὄντος· εἶτʼ ἐμμένοντα πληγὰς καὶ βαρύτητας ἐμποιεῖν.

   ΣτΕ: Ο Πλούταρχος εξηγεί γιατί οι γεροντότεροι μεθούν πολύ εύκολα.

• → δείτε τη λέξη πίνω

• → λείπει η κλίση

• ἐμπίνω - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἐμπίνω - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.