πυγίζω

πυγίζω < πυγ(ή) + -ίζω

πυγίζω

• κάνω πρωκτική συνουσία

  ※  πυγίζω πάντες τού<τους> οἵ ἐπὶ τοῦ τοίχου γράφουσι

  γαμώ όλους που γράφουν στον τοίχο

  (από επιγραφή: Jeremy F. Hultin, The Ethics of Obscene Speech in Early Christianity and Its Environment, Brill, 2008, σελ. 24)

  ※  εἰ σπόδρ᾽ ἐπιτυμεῖς τὴ γέροντο πύγισο, τὴ σανίδο τρήσας ἐξόπιστο πρώκτισον.

  αν σφόδρα επιθυμείς τη γερόντισσα, γάμησέ την, αφού τρυπήσεις τη σανίδα, από πίσω, από τον πρωκτό, πάρε την

  (σημείωση στη μετάφραση: Μιλά ο Τοξότης, που είναι Σκύθας και μιλά με παρεφθαρμένα ελληνικά. Το ορθό είναι «εἰ σφόδρ᾽ ἐπιθυμεῖς» ... . Επιπλέον, η αναφορά στη σανίδα γίνεται γιατί έχει προηγηθεί συζήτηση όπου ο Σκύθας βλέπει ότι δεν είναι γερόντισσα, γυναίκα, αλλά άνδρας, με οπίσθια επίπεδα σαν σανίδα)

  (Αριστοφάνης, Θεσμοφοριάζουσαι, στίχος 1124)

• → λείπει η κλίση

• ραθαπυγίζω
• καταπύγων

• πυγίζω - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.