βούα

Νέα ελληνικά (el)

Ετυμολογία

βούα < → λείπει η ετυμολογία

Ουσιαστικό

βούα θηλυκό

  1. (ιδιωματικό των Δωδεκανήσων,[1] κυπριακά) οριζόντιος ιστός του αργαλειού· (κατ’ επέκταση) αργαλειός
    ※  Δε βούα και πάρε πανί· 'δε μάννα και πάρε κόρη (παροιμία της Νισύρου)
  2. (ιδιωματικό, ιδίως σε Δωδεκάνησα) λάκκος στον οποίον αποθηκεύονται σιτηρά, ιδίως κριθάρι, συνήθως μέσα σε άχυρα

Συγγενικά
  • βουγιάζω (για την αποθήκευση)

Αναφορές
  1. Καθώς και στα απέναντι παράλια, της νοτιοδυτικής Μικράς Ασίας

Πηγές
  • Νικόλαος Πολίτης, Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του ελληνικού λαού, Γ΄: Παροιμίαι (Αθήνα: Τύποις Π.Δ. Σακελλαρίου, 1901), σσ. 660-662. Στο Google books· πρόσβαση: 2021-06-28.
  • Γεώργιος Ν. Καζαβής, Νισύρου λαογραφικά (Νέα Υόρκη: D.C. Dirvy Publishers, 1940), σσ. 152 & 182.
  • Τατιάνα Ζαϊκόβσκαγια, «Κυπριακή λαϊκή ορολογία υφαντικής: Προέλευση, σημασιολογία, γλωσσογεωγραφία», στον τόμο: Ακαδημία Αθηνών - Εταιρεία Νεοελληνικής Διαλεκτολογίας, Νεοελληνική διαλεκτολογία, τόμ. 5 (Αθήνα: 2008), σσ. 652-654. Στον ιστότοπο academia.edu· πρόσβαση: 2021-06-28.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.