ἀείδω

ἀείδω < πρωτοϊνδοευρωπαϊκή *h₂weyd-

ἀείδω (ιωνικός τύπος )

1. τραγουδώ

   ※  8ος πκε αιώνας  ⌘ Ὅμηρος, Ἰλιάς, 1 (Α. Λοιμός. Μῆνις.), στίχ. 1

   Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος

   οὐλομένην, ἣ μυρί’ Ἀχαιοῖς ἄλγε’ ἔθηκε,

   Μούσα, τραγούδα το θυμό του ξακουστού Αχιλέα,

   τον έρμο ! π' όλους πότισε τους Αχαιούς φαρμάκια.

   (Ιλιάδα, μετάφραση Πάλλη, 1923, Ιλιάδα (Μετάφραση Πάλλη)/Α)

2. παράγω διάφορους ήχους ή θορύβους

• αττικός τύπος : ᾄδω

• ἀείδω - Επιτομή του Λεξικού Λίντελ-Σκοτ, Λεξικό της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού, εκδ. Πελεκάνος, 2007), Ψηφίδες στο Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας, 2012
• ἀείδω - ΛΟΓΕΙΟΝ (αγγλικά, από το 2011) Λεξικά για την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, κ.λπ.) Πανεπιστήμιο του Σικάγου.